بسم الرّب الحسین

دیروز که داشتم کاغذ هامو مرتب می کردم کاغذی رو پیدا کردم که توش این شعر رو نوشته بودم .این شعر نو رو ایام محرم برای جشنواره ی سوگواره ی حسینی که قسمت نفر اولش حج و نفر دومش زیارت خانم حضرت زینب بود با استفاده از احادیث مولا گفته بودم اما خوب ،قسمت ما نبود...به هر حال فکر کردم بد نباشه تو وب لاگ بزنم تا دوستان ایراداشو بگن تا شاید سال دیگه با شعری بهتر قسمت ما هم بشه!البته به دلیل کمبود وقت امروز  قسمتی ازشو می زنم تا بعدا خدا چی بخواد...: 

و ای مولای من،

از تو می خوانم،

گرچه می دانم قلم،کم آورد در محضر عشقت

چه گویم ای تجلّی خدا،با این زبان قاصر و قلبی

که می گردد خجل از روی اسم و نام زیبایت!

در آن بهبوهه ی احساس

که گویی آن چنان این عشق پر معنی و پر آوا

همانند نوایی از پس کوه و پس صحرا

مرا می خواند از عمق مرداب پر از لای و پر از خار و غم دنیا

صدایی مثل نجوا

می رسد آرام در گوشم

و می گوید به من ای خادم مولا

تو گر خواهی شود ارباب تو راضی

بکش این نفس سرکش را

و سر آور فرو بر امر ربّ العالمین تنها

و یاد آور که مولایت همی فرمود:

 نیابد رستگاری کس که می گیرد رضای خلق را در پشت خشم خالق یکتا

و آنی که شدی تنها

و انسان ها تو را در درد و غم کردند بی ماوا

به یاد آور که مولایت همی فرمود به تنها یاور و معبود بی همتا:

چه کم دارد کسی که تو ندارد

و چه دارد کسی که تو ندارد

زمانی که شدی مغرور از پست و مقام خام این دنیا

و رد کردی به آسانی نیاز یک بنی انسان محتاج و گذشتی از نیازش مثل ابر روی یک دریا

به یاد آور که مولایت همی فرمود:

نیاز و حاجت مردم برایت نعمتی از جانب پروردگار است و اگر ردّش کنی

رو سوی دیگر کرده و از دست خواهد رفت...

زمانی که ز یادت رفت شکر رازق و گم گشت در تو آن بصیرت

به یاد آور که مولایت همی فرمود:

که غافل گیری بنده به دست خالقش این است

که نعمت را فزون داده و شکرش را ز وی گیرد

و هر لحظه که لغزش ها پیاپی می رسد از راه

به یاد آور که مولایت همی فرمود:

مبادا که کنی کاری

که پوزش خواستن در پشت خود دارد

که مومن بد نخواهد کرد و پوزش هم نخواهد خواست...

(ادامه دارد)